Το κομπρεσέρ σού σπάει την ταφόπλακα (vol. ΙΙ½)

« Μπάτσικας εδώ, θέλω να σου μιλήσω… »

είπε αυτός που στην αστυνομική του ταυτότητα πολύ θα ήθελε αντί για ‘ιδιωτικός ερευνητής’ να δηλώνει επάγγελμα ‘κυνηγός φαντασμάτων’, αλλά το ελληνικό κράτος, παγκοσμίως γνωστό για την υποδειγματική φιλοξενία του, ποτέ δεν έκρινε την παραμονή των φαντασμάτων εντός της επικράτειάς του άσκοπη ή βλαβερή, ώστε να δικαιολογείται ένα επάγγελμα που αποκομίζει πόρους από την επισήμανση και τη δίωξή τους· έτσι ο Μπάτσικας, αναγκαστικά θα συνεχίσει ν’ ασκεί το τιποτένιο επάγγελμα του κακοπληρωμένου ντέντεκτιβ, σεβόμενος, ως σώφρων και νομοταγής πολίτης, την απεριόριστη ανοχή της ελληνικής πολιτείας σε πλείστα όσα πλάσματα του φανταστικού συνιστούν τη συλλογική μας Ιστορία, τα συλλογικά μας ‘πιστεύω’, τη συλλογική μας μνήμη, κι ακόμα, τον συλλογικό μας τσαμπουκά– «εσχάτως δε», σκέφτεται ο μυστακοφόρος ντέντεκτιβ ευθυμώντας, «το συλλογικό μας success story…».

« Μπάτσικας σου λέω ρε, μ’ ακούς; »

Νίτσε - Μπάτσικας - Χάιντεγκερ

είπε αυτός που απ’ όλες τις υπαρκτές οικονομίες του κόσμου, πιότερο σιχαινόταν την ανύπαρκτη ‘οικονομία του χρόνου’, γιατί είχε μεγαλώσει αρκετά (και την τελευταία ώρα ακόμη περισσότερο), ώστε να γνωρίζει πως αυτό που εννοούμε λέγοντας ‘χρονική μονάδα’ –είτε πρόκειται για δευτερόλεπτο, είτε για ώρα, είτε για έτος, είτε για ζωή ολάκερη–, δεν αποθησαυρίζεται, άρα ούτε και τοκίζεται σα νά ’τανε κεφάλαιο σε καταθετικό λογαριασμό ταμιευτηρίου, πουθενά στον κόσμο· σε καμία τράπεζα, καμιάς εθνικής οικονομίας –από την Bank of China του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού του Πεκίνου, ως την Τράπεζα της Αγγλίας του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού του Σίτυ, κι από την Fed του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των ΗΠΑ, μέχρι την κουβανέζικη Banco Central πού ’χε για διοικητή τον Τσε–, πουθενά ο χρόνος δεν εξοικονομείται· κι αν ο Χάιντεγκερ άφησε στη μέση την οντολογική του πραγματεία Είναι και Χρόνος, ήταν γιατί γνώριζε από πρώτο χέρι πως είχε ‘Είναι’: ‘Χρόνο’ δεν είχε…

(Οπότε το καλό που σου θέλω Μπάτσικα βιάσου, και σταμάτα να κλωσάς τα 53χρονα αυγά σου…).

« Ο ντέντεκτιβ ρε καριόλη, έρχομαι από κει… »

είπε αυτός που τί δε θά ’δινε να μην τον κυνηγά το πιο ολοζώντανο φάντασμα απ’ όλα: το παρελθόν του. Κι έπειτα πήγε προς αυτό...

σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι