Παίζουμε τους ζωντανούς;

   Η γυναίκα που υποδέχτηκε τον γερο-Εγκούτσι στο πανδοχείο τον προειδοποίησε ότι δεν επιτρεπόταν να κάνει τίποτα που να μη συμφωνεί με τους κανόνες της αισθητικής. Δεν επιτρεπόταν να βάλει το δάχτυλό του μέσα στο στόμα της κοιμισμένης κοπέλας ή να επιχειρήσει κάτι παρόμοιο.

«Κοιμάται… Σας περιμένει», του είπε…*

   

   Το ‘‘Πανδοχείο των κοιμισμένων κοριτσιών’’ είναι ένα ‘‘πλατωνικό πορνείο’’ για γέρους, όπου βαθιά ναρκωμένες παρθένες προσφέρονται ως παρτενέρ στο κρεβάτι του ύπνου ανίκανων σεξουαλικά ηλικιωμένων. Οι γέροι πελάτες, κουρνιάζουν γδυτοί μα ‘‘ακίνδυνοι’’ πλάι στο γυμνό κορμί μιας ‘‘άψυχης’’ καλλονής, μπλοφάροντας μ’ ένα αντικαταθλιπτικό ερωτικό ‘‘τρικ’’ τα γηρατειά. Με τα δυσκίνητα μέλη τους, τα νερουλιασμένα σαν κρεμ-καραμελέ μπράτσα τους, εύθραυστοι εφαψίες που διανυκτερεύουν στο κατώφλι του Μεγάλου Ύπνου, κουλουριάζονται δίπλα σ’ ένα σώμα-θερμοκοιτίδα για να συντηρήσουν την τρεμοκαίουσα φλόγα τους, ζώντας τα τελευταία νταραβέρια του τελευταίου κορμιού της ζωής τους. Οι ‘‘ζωντανές κούκλες’’ που μοιράζονται το κρεβάτι τους, καλμαρισμένες τόσο που να μη νιώθουν, μυρίζουν όμορφα κι ανασαίνουν γλυκά. Το αίμα των γέρων πελατών σπαρταρά κι ερυθραίνει, σαμποτάροντας για μια νύχτα την ανελέητη προοπτική του θανάτου. Το σκοτάδι του ύπνου τους, καταχράται συνωμοτικά και φρόνιμα τις αφειδείς σπίθες του ασάλευτου ''άστρου'' που φέγγει ερωτικά, παρηγορητικά και νταλκαδιάρικα δίπλα στο μαξιλάρι τους. Στο πορνείο των κοιμισμένων κοριτσιών δεν προκαλούνται ρίγη εκσπερματώσεως: ρίγη αγαλλίασης είναι αυτά που διαπερνούν τα γέρικα σώματα. Ρίγη μιας, έστω και πλαστής, αθανασίας…

   Το γερασμένο ΠΑΣΟΚ, με θρομβωμένα αγγεία από τη χρόνια ορθοστασία σε στάση μεγαλείου, ξεδοντιασμένο απ’ τ’ αναμάσημα λέξεων ξύλινων, συρρικνωμένο απ’ την εξουσιαστική του οστεο-πώρωση, κυφωτικό και αποσαρκωμένο σαν τον γερο-Εγκούτσι, 3 του Σεπτέμβρη, απεκδύθηκε τα τωρινά του ρούχα, και κούρνιασε στο πλάι του νεαρού παρθένου ΠΑΣΟΚ του ’74.

   Το ΠΑΣΟΚ του ’74, ναρκωμένο βαθιά, εκπορνευμένο από πατρόνες της Μεταπολίτευσης, ερωτικό και μεθυστικό, ένα όμορφο πτώμα, υποδέχεται εκόν άκον, 3 του Σεπτέμβρη, τον γέρικο ανίκανο πελάτη του. Το ΠΑΣΟΚ του ’74, ''άστρο'' ασάλευτο και λαγαρό, φέγγει νοσταλγικά, παρηγορητικά και προστατευτικά το σώμα του γερασμένου επισκέπτη του.

   Ενόσω το γέρικο ΠΑΣΟΚ ξορκίζει την ανελέητη προοπτική του θανάτου, το ΠΑΣΟΚ του ’74 ρυμουλκεί το γέρικο ΠΑΣΟΚ στις παρυφές του Μεγάλου Ύπνου.

   Γιατί, το ΠΑΣΟΚ του ’74, όπως και το κορίτσι του γερο-Εγκούτσι, δεν έχει καμία θεραπευτική ιδιότητα.

Είναι ένα πλάσμα που ζει στη φαντασία αυτού που το ηδονίζεται.

Δεν δίνει πνοή.

Ξενυχτά την τελευταία πνοή.

Ευ-θανατώνει.

Δεν αναγεννά.    

Μόνο λάμπει στον σκοτεινό ουρανό της ενθάδε ύπαρξης του γέρικου σκαριού σαν επτάκτινος ήλιος.

Κτέρισμα μοναδικό στη δύση του γέρικου ΠΑΣΟΚ ένας επτάκτινος ήλιος…

       

*Απόσπασμα από την εισαγωγή της νουβέλας του Γιασουνάρι Καουαμπάτα «Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών»