Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού

   Λίγο προτού αρχίσουν οι εχθροπραξίες στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991, ο Γάλλος διανοητής Ζαν Μποντριγιάρ, είχε τοποθετηθεί ως εξής: «Ο πόλεμος του Κόλπου δε θα γίνει». Στη διάρκεια του πολέμου, επέμενε απτόητος ότι «αυτός ο πόλεμος στην πραγματικότητα δε συμβαίνει». Μετά το τέλος του πολέμου, διαβεβαίωνε ατάραχος ότι «ο πόλεμος στον Κόλπο δεν είχε συμβεί».

   Κατά τον Μποντριγιάρ, η ζοφερή πραγματικότητα ενός πολέμου, η βάναυση πραγματικότητα των σκοτωμών και της οδύνης, πυκνώνει σε τέτοιο βαθμό από τη μιντιακή του αφήγηση, ώστε γίνεται εικόνα που εν τέλει αναιρεί το ίδιο βάναυσα την πραγματικότητα που κωδικοποιεί. Γίνεται δισδιάστατο φωτορεπορτάζ περιοδικού ή τηλεοπτικό virtual. Για την κοινή γνώμη ο πόλεμος υφίσταται μόνο διαμέσου των ζωντανών συνδέσεων των πολεμικών ανταποκριτών, της γραφικής αναπαράστασης του πεδίου των μαχών ή του ‘‘μωσαϊκού’’ στα πτώματα, και τερματίζεται όταν η πολεμική ειδησεογραφία περιστείλει και ατονήσει τις δημοσιεύσεις της. Ο πόλεμος για την κοινή γνώμη δεν είναι πραγματικότητα, είναι προσομοίωση σε ψηφιακά πίξελ και εφημεριδόχαρτο.

   Η πραγματικότητα της ελληνικής Κρίσης, η ζοφερή πραγματικότητα της δυστυχίας και της φτώχειας, κατά τον τρόπο που προσομοιώθηκε στο πρόσφατο ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Ευρώπη, απαξιώθηκε σε τέτοιο βαθμό, που όλες οι προσπάθειές του επικεντρώθηκαν αποκλειστικά σε μια εναλλακτική, πιο λάιτ αφήγηση του ''ελληνικού θέματος'' στα μίντια, σε μία ανασκευή του ‘‘κακόγουστου θεάματος’’ που εκπέμπει η Ελλάδα στην ξένη κοινή γνώμη.

   Ζούμε λοιπόν την απαξίωση του πραγματικού. Την αποδόμησή του.

   Ο πρωθυπουργός μέσα από πληθώρα συνεντεύξεων στα ξένα μέσα, προέβη σε μία λογοκριμένη προσομοίωση της ελληνικής Κρίσης: δε διατύπωσε την αντικειμενική πραγματικότητα της Κρίσης, αλλά επιδίωξε αποκλειστικά τη μεταστροφή της έξωθεν εικόνας της. Επικεντρώθηκε σ’ ένα λίφτινγκ εικόνας, έτσι που οι επιπτώσεις της ελληνικής Κρίσης, υποβαθμίστηκαν εμπρός στην ανάγκη προβολής μιας χώρας φιλικής και αξιόπιστης: Μιας χώρας που αν και δυστυχεί, κρατά στωικά τα προβλήματα για τον εαυτό της, μιας χώρας που θυσιάζεται για τον εαυτό της και δεν επιθυμεί να λερώσει κανενός τα χέρια, μιας χώρας που διεξάγει έναν υπαρξιακό πόλεμο μόνο για τον εαυτό της και δε θέλει άλλο ν' απασχολεί με τις τραγικές συνέπειές του την ξένη κοινή γνώμη.

   Γιατί η Ευρώπη αρχικά προβληματίστηκε, έπειτα σα να εθίστηκε στο σίριαλ της Greek Crisis, μετά αντέδρασε, μετά εκνευρίστηκε, και τώρα βαρέθηκε. Το θέαμα της ελληνικής Κρίσης κατάντησε βαρετό, ανυπόφορο και ανεπιθύμητο.

   Η σκληρή πραγματικότητα της Ελλάδας κατάντησε ανεπιθύμητη εικόνα στην Ευρώπη.

Οπότε, μέσω ενός καλοστημένου mute στην εικόνα εκπομπής, επετεύχθη η πλήρης αποσιώπηση κάθε φωνής που ξεσπά, που διαμαρτύρεται, που αιτείται, που κραυγάζει, που  κλαίει, που βρίζει, που πασχίζει ν’ ακουστεί, που βραχνιάζει, που λιώνει το μέταλλό της.

Όλες αυτές οι φωνές δεν ακούστηκαν στην Ευρώπη.

Δε αποδόθηκαν στην εικόνα από την επίσημη ελληνική αντιπροσωπεία.

Δεν απασχόλησαν.

Η πραγματικότητα φιμώθηκε.

Έχασε το σήμα της.

Η ελληνική κυβέρνηση επιχαίρει και υπερθεματίζει γιατί κατέπνιξε το μουγκρητό της Κρίσης... 

Όσοι επιστρέψατε μετά το πέρας του θέρους, δεν ''προσγειωθήκατε στη σκληρή πραγματικότητα'', κατά την πάγια έκφραση που διαχρονικά υποτιτλίζει τέτοιες μέρες.

Η πραγματικότητα δεν είναι πια σκληρή.

Είναι ανεπιθύμητη.

Καλωσορίσατε λοιπόν στην Ελλάδα της Κρίσης που, ακριβώς όπως σε εφιάλτη, αν και φωνάζει με όλη της τη δύναμη, δεν ακούγεται.

Από κανέναν και πουθενά.

Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού...

(σ.σ. Η φράση του τίτλου ανήκει στον Jean Baudrillard)