Το κόκκινο και το μπλε

   Το κόκκινο και το μπλε, ως δύο άλλα ‘‘γιν και γιανγκ’’, ετερώνυμα που έλκονται στην πλήρη αντίθεσή τους, συγκατοικούν στον θερινό καμβά της χώρας.

   Το κόκκινο επικρατεί εκεί όπου τα τελούμενα ερμηνεύονται ως τιμωρία, ως βασανιστήρια. Άλλωστε το κόκκινο ανέκαθεν ήταν η υποδήλωση της Κόλασης. Το χρώμα της φανέλας της. Που την ιδρώνουν αενάως οι καταδικασμένοι στα ισόβια κάτεργα. 

   Για να εικονογραφηθεί μια κόλαση όλα εξωθούνται «στο κόκκινο». Και όλα, «στο κόκκινο» είναι που καταφέρνουν το μέγιστο βαθμό ζέσης του ανθρώπινου σώματος ή της ψυχής του. Όλα ολοκληρώνονται ως κακορίζικα πάντα «στο κόκκινο»: Στο κόκκινο ο υδράργυρος, στο κόκκινο η ανεργία, στο κόκκινο η εγκληματικότητα. Στο κόκκινο τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, στο κόκκινο και το χρηματιστήριο Αθηνών. «Φωτιά στα κόκκινα» οι εστίες πυρκαγιών ανά την επικράτεια, στα κόκκινα κι οι υδροφόρες που επιχειρούν. Στο κόκκινο τα ασφαλιστικά ταμεία, στο κόκκινο τα ελλείμματά τους, στο κόκκινο και τ’ αποθεματικά τους. Στο κόκκινο η ύφεση. Στο κόκκινο το φανάρι της χώρας που έχει ακινητοποιηθεί σε μια αδιέξοδη λιτότητα. Στο κόκκινο η εσωτερική αιμορραγία της…

   Το αντίπαλο δέος του κόκκινου, αδιαφιλονίκητα, είναι το μπλε. Τουλάχιστον στη χώρα όπου η πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό φέρει την παγιωμένη ονομασία «μπλε». Και φυσικά δε σε καίει. Σαν την κόκκινη κόλαση...

   Είναι διάφορα μπλε, που στη γενικότερη σημειολογία είναι συνυφασμένα με μια, έστω ακαθόριστη, ελπίδα. Και ρέπουν πάντα προς μια, έστω ασαφή, αισιοδοξία. Για παράδειγμα, τα παραβάν των εκλογών είναι μπλε. Τα εμφιαλωμένα νερά και τα καπάκια τους είναι κατά βάση μπλε. Τα γενέθλια κεράκια με την ‘‘ιδιότητα του αυτοαναφλέξιμου’’ είναι μπλε. Τα αγορίστικα βαφτιστικά παραδοσιακά έχουν κάτι μπλε. Τα κοριτσίστικα ματόχαντρα σε βραχιόλια ή κολιέ είναι μπλε. Στην έρημο η όαση έχει χρώμα μπλε. Τα μπλουζ είναι ''μπλε''. Η φλέβα στον αγαπημένο λαιμό της/του είναι μπλε.

   Όλα τούτα, φυσικά είναι μπλε υποσημειώσεις μπροστά στο μεγάλο και προαιώνιο Μπλε: αυτό της θάλασσας. Που επικρατώντας ως το απόλυτο καλοκαιρινό μπλε σαρώνει οποιαδήποτε άλλη ‘‘αίσθηση του χρώματος’’. Και αντιπαλεύει στην ‘‘ψυχολογική ακουαρέλα’’ την κόκκινη κηλίδα της εποχής.

   Το κόκκινο, λοιπόν, και το μπλε.

Δύο χρωματικές καταστάσεις που περιγράφουν μέσα απ’ την αντίθεσή τους το διχασμό της χώρας. Μιας χώρας που προτάσσει ένα μπλε διάλειμμα την ίδια ώρα που βιώνει μια πραγματικότητα «στο κόκκινο». Μιας χώρας που βουτά στο μπλε την ίδια ώρα που αποικεί σταδιακά στο κόκκινο. Μιας χώρας μπλε ανάγκης και κόκκινης υστερίας. Μιας χώρας που στερεώνει μπλε γυαλιά εμπρός σε κόκκινα τοπία. Μιας χώρας μπλε ντομάτας.      

Της χώρας που βυθίζεται εντός μιας κοκκινομπλέ δίνης.

Και που στο τέλος τα μπερδεύει.

Φτιάχνοντας το μωβ.

Του πένθους.

Της διάψευσης.

Σημ. Στο μυθιστόρημα του Σταντάλ ‘‘Το κόκκινο και το μαύρο’’, παράφραση του οποίου αποτελεί και η χρωματική αντίστιξη στον τίτλο του παρόντος, αναφέρεται κάπου και η εξής παραισθησία: «Αισθανόταν γύρω του τη μυρωδιά του κλεμμένου χρήματος».

Προσοχή στις καλοκαιρινές άπνοιες. Και στις… χρόνιες ‘‘δύσπνοιες’’.