Let it be or not to be?

   Στις 10 Απριλίου του 1970 η είδηση της διάλυσης των Beatles γέμιζε τα τηλέτυπα όλων των εφημερίδων του κόσμου.

   Ο Πωλ Μακ Κάρτνεϋ θα τραβούσε το δρόμο του, ανακοινώνοντας μια σειρά ηχογραφήσεων μ’ ένα νέο συγκρότημα. Ο Τζων Λέννον με τη σειρά του ανακοίνωνε το τέλος της ‘‘pop άνοιξης’’ και την ίδρυση του ‘‘John and Yoko Mobile Political Plastic Ono Band Fun Show’’. Ο Ρίνγκο Σταρ υποσχόταν μια έκθεση γλυπτών και ο Τζωρτζ Χάρισον ενημέρωνε την παγκόσμια γνώμη ότι θα αποσυρόταν μαζί με τη γυναίκα του για να αφοσιωθεί σε… βαθύ διαλογισμό.      

   Ο αέρας της διάλυσης είχε αρχίσει ήδη να φυσά από το 1968, οπότε και κυκλοφόρησε το ‘‘White album’’. Ο Τύπος έγραφε ότι ο δίσκος αυτός «αποδεικνύει τις συγκρούσεις των τεσσάρων στο πεδίο της μουσικής». Το περιοδικό Rolling Stone σημείωνε με… διορατικότητα πως το ‘‘White album’’ ήταν «τέσσερις προσωπικοί δίσκοι στη συσκευασία του ενός»…

   Η διήμερη Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας οι διαδικασίες ξεκινούν σήμερα, αναμένεται να δρομολογηθεί σε συγκρουσιακό κλίμα. Προοιωνίζονται ήδη οι συγκρούσεις, οι συμβιβασμοί, οι πολιτικές λεπτών ισορροπιών, ο διαφαινόμενος διχασμός Βορρά-Νότου και η αντίστοιχη πόλωση των δύο πλευρών. Σε μία από τις κρισιμότερες Συνόδους της ΕΕ, τα ευρωπαϊκά ιερατεία εμφανίζονται διχασμένα σχετικά με τους μακροπρόθεσμους τρόπους υπέρβασης της Κρίσης. Της Κρίσης Χρέους που αποσαθρώνει τα θεμέλια του, κατ’ ευφημισμόν, ‘‘ευρωπαϊκού οικοδομήματος’’. Οι διαφορές της ευρωπαϊκής ηγεσίας σε θέματα όπως τα ευρω-ομόλογα, οι τρόποι ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και στη συζήτηση για δημιουργία ταμείου εξαγοράς χρέους είναι ενδεικτικές του ρήγματος που έχει διαμορφωθεί στο φλοιό της άλλοτε φερέλπιδος ‘‘ευρωπαϊκής terra nova’’ (=νέα γη).

   Αποτελούν άραγε όλα τα παραπάνω ενδεικτικά σημάδια ότι στο τέλος της Συνόδου θα προκύψει ένα κείμενο ή, ορθότερα, μια ‘‘συμφωνία’’ αντίστοιχη με το ‘‘White album’’; Δηλαδή ένα πλαίσιο δράσεων, στόχων και εργαλείων που επιμέρους μπορεί να ηχούν χαρμόσυνα, αλλά ως σύνολο θα χαρακτηρίζονται από μια έλλειψη συνοχής, έναν πολλαπλά ασύνδετο και όχι ενιαίο χαρακτήρα; Ένα ‘‘παρδαλό μοντάζ’’ προτάσεων που δε θα είναι τίποτε άλλο από μια συρραφή αμοιβαίων υποχωρήσεων, ένα υβρίδιο ακινησίας και όχι ένας σπινθήρας για αποφασιστικά βήματα;

   Η απαισιοδοξία είναι έκδηλη απ’ όλες τις μεριές. Τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, όπως τα μέλη του συγκροτήματος από το Λίβερπουλ, έχουν διαφορετικές επιδιώξεις και δυστυχώς αντικρουόμενα συμφέροντα.

   Η ανακοίνωση που εξέδωσε η δισκογραφική των Σκαθαριών με αφορμή τη διάλυσή τους ήταν επιτηδευμένα αισιόδοξη και είχε ως εξής: «Η Γη συνεχίζει να γυρίζει. Μόνο όταν σταματήσει θα πρέπει να ανησυχήσουμε, όχι πιο πριν. Ο Τζων, ο Πωλ, ο Ρίνγκο και ο Τζωρτζ είναι όλοι τους καλά και η μουσική συνεχίζει να παίζει…»

   Η Άνγκελα, ο Φρανσουά, ο Μαριάνο, ο Μάριο και οι λοιποί ‘‘αστέρες’’ της πολιτικής σκηνής είναι όλοι τους καλά και σίγουρα η γη ακόμα γυρίζει γύρω απ’ τον ήλιο. Όμως, αν και το μέλλον της μουσικής μετά το ''διαζύγιο'' των Beatles ουδόλως αποδείχτηκε φτωχότερο, δεν ισχύει το ίδιο και για το μέλλον των χωρών της Ευρώπης.

Κι αν το ‘‘Let it be’’ ήταν το κύκνειο άσμα των ‘‘αθάνατων αγοριών της Βρετανίας’’, τότε αναμφίβολα, αν γι’ άλλη μια φορά η Ευρώπη συνεχίσει το παράφωνο ‘‘τροπάρι’’ της, η μουσική υπόκρουση που θα μας συνοδεύει εφεξής θα είναι, το δίχως άλλο, το ‘‘Help!’’...


Σημ.Το ιστορικό μπαγκράουντ της διάλυσης των Beatles, αντλήθηκε από ''δεξιά κι αριστερά'', καθώς και από την εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία''.