Η σύσκεψη

«Η Ελλάδα στο χάρτη μια μπόρα που ξεσπά καταπάνω μου.»^*

(Για μια μουσική υπόκρουση πατήστε εδώ.)

   Αν οι ώρες -με περίσσευμα σοβαροφάνειας- χαρακτηρίζονται ως ‘‘περισυλλογής’’, δεν μένει άλλο από μια σύσκεψη με τον εαυτό μας.

   Στη σύσκεψη αυτή, θα παραστούν πολλοί αυτόκλητοι προσκεκλημένοι. Θα εκπροσωπηθούν οι Φόβοι, με χαρτοφύλακες σφύζοντες από απαισιόδοξες προβλέψεις. Θα συνυπάρξουν δίπλα-δίπλα με τις Εμμονές, που με τη σειρά τους θα υψώσουν πεισματικές αρνήσεις σε εναλλακτικές συλλογιστικές, με ένα βέτο έτοιμο διά πάσα χρήση στην τσέπη τους. Ακολούθως, μεταξύ των ομοτράπεζων θα λάβει φαρδιά-πλατιά τη θέση της η Ανασφάλεια που θα μηρυκάζει τις αγαπημένες της λέξεις: απελπισία, δυστυχία, αδιέξοδο. Λίγο πιο κει θα στρογγυλοκαθίσουν και κάποιες, πολύ εκκεντρικές, Φοβίες: η Αγορα-φοβία που θα τρέμει τις αγορές, η Κλειστο-φοβία που θα πανικοβάλλεται στον κίνδυνο εξόδου, και η Υψο-φοβία που θα παραλύει σε δηλώσεις υψηλών προσώπων και υψηλόβαθμων αξιωματούχων. Τέλος, σπαραξικάρδιο χαιρετισμό θα απευθύνει η Μελαγχολία προτιμώντας απ’ όλα τα χρώματα του κόσμου, τα πιο μελανά, για να σκια-γραφήσει τα πράγματα.

   Αφού ολοκληρώσουν τις εισηγήσεις τους, σε όλα τα παράθυρα της εσωτερικής αίθουσας συνομιλιών θ’ αρχίσει να βρέχει. Και θα ναι μια βροχή καθηλωτική, μια μπόρα απ’ αυτές που σε κλείνουν μέσα. Και θα εναρμονιστεί έτσι ο καιρός με το ζοφερό κλίμα του διαλόγου. Και θα διαφανεί ο ‘‘δραματικός χαρακτήρας της σύσκεψης’’.

   Όμως το μέσα σύννεφο δεν έχει πιότερο νερό απ’ όσα ουράνια τόξα κουβαλά μια σκέψη.

   Μ’ αυτό κατά νου ας ξεκινήσει ο καθένας τη δική του εισήγηση απέναντι στα πλάσματα της συντροφιάς του. Και ας τ’ αποστομώσει. Κουρδίζοντας τη σκέψη του σε αισιόδοξες τροχιές. Σαν τις τροχιές του ήλιου που δεν εκτροχιάστηκαν ποτέ όσο κι αν αναδιπλώθηκαν μανιασμένα τα σύννεφα. Σαν τις τροχιές του ήλιου που τσούζουνε την πέτσα των ματιών που ενέδωσαν σε φόβους.     

   Γιατί αν διακρίνονται για κάτι τα πλάσματα αυτά είναι για τη μεγάλη φωτοευαισθησία τους. Αγαπούν τη συσκότιση και παρασιτούν στα υπόγεια της ψυχής.

   Ας δώσει λοιπόν ο καθένας στη σκέψη του όσο ήλιο διαθέτει στους πόρους του.

Και τότε αχτίδες ελπίδας θα διαπεράσουν τα παράθυρα.

Αχτίδες ελπίδας θα λήξουν τη σύσκεψη…

                                                                                                                           στη Δ.

^*Στίχος του Γιάννη Βαρβέρη από το ποίημα ‘‘Το ράμφος βυθίζεται όπου βρει’’ της συλλογής ‘‘Αναπήρων πολέμου’’