Ο ελέφαντας

«Τι ώρα είναι όταν ένας ελέφαντας πατάει πάνω στο ρολόι σου;»

   Το… σουρεαλιστικής έμπνευσης αίνιγμα μας απευθύνθηκε από ένα κοριτσάκι, στην προσπάθεια του να αποσπάσει θετικά την προσοχή μας ώστε να αγοράσουμε κάποιο από τα τριαντάφυλλα που πούλαγε. Σάββατο βράδυ, η πόλη έβραζε στο ζουμί της και η μικρή περιδιάβαινε όλο σκέρτσο ανάμεσα στα τραπέζια των θαμώνων με μια αγκαλιά κόκκινα τριαντάφυλλα…

   Ας αφήσουμε μια μικρή αδημονία για τη λύση του αινίγματος κι ας αποπειραθούμε, διαστροφικά σκεπτόμενοι, να ανιχνεύσουμε έμμεσες αναλογίες στα καθ’ ημάς.

   Θα λέγαμε λοιπόν, πως ένας τεράστιος ‘‘ελέφαντας’’ έχει κάτσει φαρδύς-πλατύς πάνω στο ρολόι της χώρας. Ένας παχύσαρκος και εύσωμος ελέφαντας που στρογγυλοκάθεται σαν πασάς πάνω στο έρμο το ρολόι μιας χώρας που πασχίζει να κερδίσει μια ανάσα ζωής, ένα μικρό διάλειμμα στην εντατική της απίσχνανση. Ένας μπόσικος και θηριώδης ελέφαντας κατσικωμένος σε μια χώρα-καλαμιά, που πασχίζει να μη γίνει χαλκομανία.

   Το αβάσταχτο βάρος του ελέφαντα συνιστούν οι περιοριστικές πιέσεις για: τα μηδενικά χρονικά περιθώρια, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, τη χρονοτριβή των μεταρρυθμίσεων, το χρονικό εκτροχιασμό του προγράμματος, τη δίμηνη εκλογική καθυστέρηση, το στενό χρονικό ορίζοντα επάρκειας των δημόσιων αποθεματικών, τις καυτές ατζέντες, το εκ Βρυξελλών ‘‘τελεσίγραφο των 100 ημερών’’ για ακέραιη εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος. Το ρολόι της χώρας βαρυγκωμάει υπό το βάρος ενός ‘‘ελέφαντα’’ που τον τρέφει η οργιώδης βλάστηση των χρονικών πιέσεων. Και το καντράν του ρολογιού μας, δείχνει μόνιμα την ανεπάρκεια του χρόνου, την εκπνοή του…

   Μέσα σε μια τόσο χρονικά αυστηρή ατμόσφαιρα ακούγονται παρήγορες και ιαματικές οι όποιες αναφορές για χρονική επιμήκυνση του προγράμματος λιτότητας, για παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής, για χρονική επέκταση του χρηματοδοτικού πακέτου, κι εν γένει, για χαλάρωση των περιθωρίων με κάποιες δυνατότητες ελιγμών. Αποτελούν έτσι ένα συμφερότερο… κούρδισμα του εγχώριου ρολογιού.  

   Μήπως όμως το ρολόι της χώρας ακόμα κι αν γίνουν κατορθωτές όλες οι φερόμενες και ως ανακουφιστικές διαπραγματεύσεις είναι καταδικασμένο να μετράει αντίστροφα; Μήπως η χρονική έλλειψη είναι αποτέλεσμα της μόνιμης φθοράς που του έχει ασκήσει και θα συνεχίσει να του ασκεί ο ελέφαντας; Μήπως τελικά ακόμα κι αν δεήσει κι ανασηκωθεί λιγάκι ο ελέφαντας, πάλι το ρολόι θα ζει υπό το φόβο του χρόνου, της τελευταίας στιγμής, της αντίστροφης μέτρησης; Κι αν ο ελέφαντας το χει σμπαραλιάσει κανονικά και ζούμε εν κενώ, παρακαλώντας για χρονικές αλχημείες;

   Η απάντηση που μας έδωσε το κοριτσάκι ήταν αποστομωτικά απλή και γι’ αυτό ιδιοφυής: Είναι ώρα να πάρεις καινούριο ρολόι, μας πληροφόρησε με καπάτσο χαμόγελο.

   Όντως ίσως θα ήταν προτιμότερο ένα ολοκαίνουριο ρολόι. Ένα ρολόι που θα αντικαταστήσει το παλιό, με περισσότερες ώρες, περισσότερες προοπτικές, ταχύρυθμες αλλαγές, μακρόχρονο πλάνο και μακροβιότερους οικονομικούς δείκτες.   

   Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο ελέφαντας θα εξακολουθήσει να κάθεται πάνω ακόμα και στο καινούριο ρολόι; Τι γίνεται αν ο περισσότερος χρόνος, ο επαρκέστερος χρόνος, ο… λαστιχένιος χρόνος συνεπάγεται εξίσου εξονυχιστική εποπτεία, πίεση, καταναγκασμό και δυσβάσταχτες ώρες;

   Μήπως τελικά απ’ το να ζητάμε χρονικές βελτιώσεις ή καινούρια χρονοδιαγράμματα, καλύτερα κουρδίσματα ή νέα ρολόγια, είναι ώρα να ξεφορτωθούμε τον ελέφαντα-μπάστακα;

Ή τέλος πάντων, αν θέλετε, να ‘‘δαμάσουμε’’, όσο εφικτό είναι αυτό, τους ‘‘θηριοδαμαστές’’ του.

Γιατί και το καημένο το ‘‘ζωντανό’’ τι φταίει, όπου του λένε κάθεται…

Σημ.: Περιττό να ειπωθεί πως η χρήση της λέξης ''ελέφαντας'' στο κείμενο είναι μεταφορική, προς συμβολική περιγραφή μιας αφόρητης πίεσης. Ουδεμία εμπάθεια για τα φυτοφάγα και πανέξυπνα θηλαστικά.