Δίαιτα με υψηλά λιπαρά

   Η χώρα αρέσκεται πλέον, σχεδόν ασυνείδητα, να παραφράζει τον Καρτέσιο: Ελπίζω, μονολογεί, άρα υπάρχω. Και υποκαθιστά ολοένα και περισσότερο τη σκέψη της με την ελπίδα της. Επιζεί ελπίζοντας και ελπίζει να επιζήσει.

   Οι διατυπώσεις της ελπίδας σταχυολογούνται στη μεγάλη συλλογή της εγχώριας κοινοτοπίας: ελπίδα για το αύριο, ελπίδα για το μέλλον, ελπίδα για τα παιδιά μας, ελπιδοφόρα προοπτική. Μια συλλογή από ελπίδες που διατυμπανίζουν τον εαυτό τους ασύστολα και χωρίς ακριβές νόημα. Χωρίς να τους παρέχεται καμιά εγγύηση από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό κι εκπίπτουν σε αυταπάτες.
   Η συλλογική αυταπάτη είναι προϊόν της ελπίδας για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που κατ’ άλλους θα επαγγέλλεται μια δικαιότερη οικονομία με δικαιότερη φορολόγηση, κατ’ άλλους μια δικαιότερη κοινωνία με περισσότερες ελευθερίες, και κατ’ άλλους ένας Κράτος κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα άρει τις αδικίες του παρελθόντος- με τη λέξη ‘‘αδικία’’ να νοηματοδοτήται κατά το δοκούν.
   Το θέμα με τα κοινωνικά συμβόλαια είναι ότι η έλευσή τους προϋποθέτει απαραίτητα τη διεκδίκησή τους. Η οποία προφανώς και δε συνίσταται σε μία απλή μετάφραση της ψήφου μας. Η ψήφος, στην καλύτερη περίπτωση, μάλλον εκφράζει μια βούληση προς διεκδίκηση, παρά διεκδικεί.
   Τι γίνεται όταν η διεκδίκηση του όποιου πράγματος επαφίεται στην ελπίδα για την πραγμάτωσή του; Τι γίνεται όταν η διεκδίκηση απλά αρθρώνεται ως σύνθημα, χωρίς να εργάζεται προς την επίτευξή της; Τότε η διεκδίκηση καταντά ρομαντική.
   Και η χώρα αυτή πάσχει ανάμεσα στ’ άλλα από έναν ακατάσχετο ρομαντισμό. Τόσα χρόνια οι διεκδικήσεις της ήταν η ρομαντζάδα της επαναστατικότητάς της. Το απαραίτητο ρομαντικό αντίβαρο στο κυνικό life-style της.
   Κάπως έτσι και τώρα. Η χώρα αν και βράζει δε μαγειρεύει τίποτα. Απλά ελπίζει στην επανάληψη ενός μάννα. Αυτό που την περιμένει απέχει πολύ από ένα… ρομαντικό δείπνο. Αυτό που την περιμένει είναι μονάχα το λίπος των ελπίδων της. Κι απ' το λίπος μόνο τα φαστφουντάδικα έχουν κέρδος.  

«Αυτά για σήμερα.

Τα ίδια ελπίζουμε και για αύριο.
Υπό τη θεμελιώδη προϋπόθεση
πως θα εφημερεύουνε και αύριο τα μάτια μας.»¹

Καλό σ/κ.

¹Οι στίχοι εντός εισαγωγικών είναι της Κικής Δημουλά από το ποίημα ‘‘Θεμελιώδης Προϋπόθεση’’ της συλλογής ‘‘Χλόη θερμοκηπίου’’