Νεκρή Φύση

ο θάνατός σου επέρχεται κι εσύ φυτοζωείς

εκείνη λέει:

Σαν ηλιοτρόπιο… Ναι: σαν ηλιοτρόπιο έστρεφε το σώμα του, τις σκέψεις του, την έγνοια και την προσοχή του καταπάνω μου: όπου κι αν ήμουν, κι ανά πάσα στιγμή. Σαν ηλιοτρόπιο…

Κατάδικός μου· κατάδικό μου – ένα ηλιοτρόπιο ανέσπερο μερόνυχτα για μένα…

Ω τύχη νά ’χεις στοργή ηλιοτροπίου!.. Ω ευτυχία νά ’σ’ ο ήλιος του!..

Αλήθεια, γνώρισες ποτέ σου άνθρωπο-ηλιοτρόπιο;.. Σ’ αγάπησε ποτέ του ηλιοτρόπιο;..

Σε λάτρεψε ποτέ του ηλιοτρόπιο;· σε πόθησε σα φωταψία περίβλεπτη;· σου έταξε τα μάτια του τυφλό από έρωτα για σένα;· σε σήκωσε να σ’ αποθέσει στο κρεβάτι σου τις νύχτες που ο ύπνος σ’ έπαιρνε όπου σ’ έβρισκε;· σου έφερε νερό σα ξελαχάνιαζες σκαστή απ’ τους εφιάλτες σου;· σού ’πλασε όταν σπαρτάραγες σα ψάρι ένα ζευγάρι βράγχια να μην πνιγείς στο κλάμα σου;· σε άρμοσε και πάλι απ’ την αρχή σα θρυψαλιάστηκες;· σε πύρωσε ξανά όταν ίδια παρασυρμένο αστέρι βούταγες να καείς ολόκληρη μες στον εσώκοσμό σου;· σε λύτρωσε όταν εσύ σε καταδίκαζες;· στρεφόταν προς τα σένα ένα ηλιοτρόπιο όταν εσύ σ’ αποστρεφόσουν;· σ’ αγάπησε δίχως περιστροφές –κι όλο περιστροφές– ένα ηλιοτρόπιο;

Σ’ αγάπησε ποτέ του ηλιοτρόπιο;

Έλα – έλα λοιπόν χλωρέ μου, πες τους πόσο με αγα–
πες τους
πες τους 

πες τους  

εκείνος λέει:

Είναι τρελή· μην την ακούτε είναι τρελή. Παλάβωσε· έχει σαλέψει, λέει ψέματα. Θα με – θα με...· μου μάδησε τ’ αυτ  

εκείνη:

Όχι, δεν είν’ έτσι, δεν είν’ αυτό. Νομίζω – νομίζω πως... Ξάφνου νομίζω πως… Και πρέπει – πρέπει να σιγουρευτώ   

κι εγώ  

μα και Αυτοί:

Αν μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπ