Αδιέξοδη συζήτηση με το μηχάνημα ΖΩΗ

Έπειτα από τόσα χρόνια ζωής στη χώρα του αποστομωτικού ψέματος, έτυχε ν’ ακούω λάθρα την ακόλουθη συζήτηση, που αν και ανακαλείται από μνήμης, ωστόσο διατηρεί τον αυθορμητισμό και τη γνησιότητά της:

–Πως γίνεται και αγαπάμε περσότερο τ’ αγγόνια απ’ τα παιδιά μας, μου λες;

–Κοίταξε να δεις, αυτό να πούμε δεν ισχύει· μου το λεν και μένα οι κόρες μου, «μπαμπά», μου λεν, «για μας δεν έκανες έτσι», έχουν παράπονο να πούμε, αλλά να πούμε δεν ισχύει, γιατί τότε δεν περίσσευε χρόνος, ήμουνα όλη μέρα στη δουλειά, δηλαδή δούλευα για να ζήσω τα παιδιά, που θα πει δούλευα να πούμε για να ζήσουν οι κόρες μου, αλλιώς πώς;, έπειτα γυρνούσα κουρασμένος, πού όρεξη, αλλά τώρα συνταξιούχοι να πούμε καθόμαστε, φυσικό νά ’σαι από πάνω απ’ τ’ αγγόνια, τώρα να πούμε έχουμε χρόνο και γι’ αυτό φαίνεται έτσι--

–Ναι ’ντάξει, αλλά δε μου λες, εμένα αν μ’ έλεγαν να κόψω και τα δυο τα χέρια για τ’ αγγόνια μου, τά ’κοβα και τους τά ’δινα--

–Κοίταξε να δεις, να πούμε εσύ μια ζωή με τα χέρια σου δούλευες για να ζήσεις τα παιδιά, πού νά ’βρεις χέρια να τα βγάλεις μια βόλτα· αλλά τώρα να πούμε έχεις χρόνο, μπορείς να πάρεις απ’ το χέρι τ’ αγγόνια σου και να τα πας να πούμε μια βόλτα, να τα πας μέχρι την πλατεία, να τα πας πού ’θέλουν--

–Πού ξέρω μωρέ…

   Έπειτα από τόσα χρόνια ζωής στη χώρα του αποστομωτικού ψέματος, οι γέροι συνομιλητές, που οπωσδήποτε γνωρίζουν πολλά περισσότερα από πολιτική οικονομία απ’ όσα οι «αρμόδιοι θεωρητικοί», έθεσαν θαρραλέα, το πιο αληθινό, στοχαστικό, αλλά και εκμαυλιστικό δίλημμα της ζωής.

   Το καθαυτό δίλημμα σαιξπηρικής/αμλετικής υφής και φιλοσοφικής/υπαρξιακής υπόστασης, που αν και προκλητικό –μπορεί κι ανάρμοστο– μέσα στο αδιέξοδο της Κρίσης, γυρεύει πάντως μια έντιμη απάντηση:

Αν είναι καλύτερο να δουλεύουμε χωρίς να ζούμε ή να ζούμε χωρίς να δουλεύουμε.