Τρεις θέσεις για την Τρόικα (την κυβερνητική καρικατούρα και την ορίτζιναλ), πολύ διδακτικές

1.

   Δεν υφίσταται κανενός είδους διαπραγμάτευση/παζάρι/αλισβερίσι/νταραβέρι μεταξύ Τρόικας (εκπρόσωποι δανειστών) και Τρόικας (κυβερνητικοί): μεταξύ εκμεταλλευτών, η συνεννόηση και η συμφωνία είναι προκάτ παρά τις όποιες ‘θεαματικές’ διχογνωμίες τους. Δεν πρόκειται για δύο διαχωρισμένες εξουσίες που αντιπαρατίθενται: οι δυο τους είναι από κοινού ενεργητικοί διοργανωτές του ίδιου εξουσιαστικού παιχνιδιού, εφαρμόζοντας κοινή στρατηγική, κοινή τακτική και κοινή πολιτική οπτική. Οι ‘θεαματικές’ κοκορομαχίες τους λειτουργούν ακριβώς όπως και ο Άι-Βασίλης της κόκα-κόλα: προωθούν επικοινωνιακά το προϊόν των αποφάσεών τους– παρότι ουσιαστικά δεν υπάρχουν.     

2.

   Αν η πραγματικότητα συνίσταται στο γλωσσικό μας σύστημα, τότε λέξεις και φράσεις όπως «τρόικα εσωτερικού» και «τρόικα εξωτερικού» ή «κυβερνητική τρόικα» και «τρόικα των δανειστών», πρέπει μάλλον να αποσυρθούν/εξαλειφθούν από το καθημερινό λεξικό, μιας και η γλωσσική τους διάκριση δεν βρίσκει καμία πρακτική επαλήθευση στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα λειτουργούν ενιαία και ομόθυμα, έστω κι αν εμφανίζουν αποσπασματικά ξεχωριστή επικοινωνιακή/εξωτερική συμπεριφορά. Οι αποσπασματικές τους αντιθέσεις είναι σαν τα γρανάζια των οδοντωτών τροχών: συναρμόζουν, και κάνουν την εξουσιαστική μηχανή να γυρίζει. Γι’ αυτό και ο διχασμός τους σε γλωσσικό επίπεδο θυμίζει την όλη κουβέντα περί της ανθρώπινης ή μη φύσης του Χριστού. ‘Εσωτερικού’ ή ‘εξωτερικού’, εφόσον αυτοκαθορίζονται αντικειμενικά ως αποφασιστικοί κυβερνώντες και επιβάλλονται ως τέτοιοι, η όποια υποκειμενική τους εύγλωττη διάκριση δεν αποτελεί παρά τη γλωσσική εκδοχή του ίδιου νοήματος. Ως εκ τούτου, κι ο εντός παρενθέσεως τίτλος του παρόντος είναι ολότελα εσφαλμένος: η Τρόικα είναι μία– ας είμαστε τουλάχιστον ως προς αυτό ‘μονοφυσίτες’.  

3.

   Γι’ αυτήν την μία Τρόικα, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και τα δικαιώματα αποτελούν τα αναγκαία έρματα που πρέπει να ξεφορτωθεί σταδιακά ώστε η εξουσία της να ανυψωθεί τόσο, που να γίνει απρόσβλητη. Αυτό το τελευταίο είναι και ο στρατηγικός στόχος του παιχνιδιού στο οποίο καταπιεστικά συμμετέχουμε.

[Bonus θέση για την Αριστερά]

Εν τω μεταξύ, η Αριστερά μιλά μόνο για όσα μιλούν η τηλεόραση, ο Πρετεντέρης και το τουίτερ.

       

στον Τζιοβάνι