Τι είναι στην πραγματικότητα αυτή η δημοκρατία, και γιατί δε βρίσκει παρά ανίκανους και ανέντιμους υπερασπιστές

   Το γεγονός είναι πως αυτή η χώρα, που αυτοανακηρύσσεται ελεύθερη και δημοκρατική, διευθύνεται στην πραγματικότητα από λίγες εκατοντάδες ηρωικών ηλιθίων, που φοβούνται πολύ περισσότερο τις συνέπειες της εξυπνάδας όλων των άλλων από τις συνέπειες της δικιάς τους βλακείας. Παρεμποδίζοντας επομένως με οποιοδήποτε τρόπο την πρώτη, έχουν ελεύθερο το πεδίο για τη δεύτερη, τη στιγμή μάλιστα που αυτή τους η βλακεία δεν κινδύνεψε παρά ελάχιστα να τιμωρηθεί δημόσια, στα σποραδικά εκλογικά μας πανηγύρια, ενώ στο μεταξύ αυτοί τη χρησιμοποιούν καθημερινά ανάλογα με το κέφι τους. Σε μια τέτοια πολιτική και κοινωνική οργάνωση που αυτοί οι κύριοι τόσο ταιριαστά έχουν πλάσει κατ’ εικόνα τους, μου φαίνεται τελείως φυσιολογικό, κάθε φωνή που παρεκκλίνει από τη δεσπόζουσα ανέντιμη μετριότητα και που δε συνθηκολογεί μαζί της, να οδηγείται φυσικά στη σιωπή, ή να διώκεται πάραυτα, χάρη σε έναν αριθμό σχεδόν αυτόματων μηχανισμών που εντέλει είναι και το μόνο πράγμα που φέρνει ακόμα σχετικά αποτελέσματα, μέσα στη γενική αναποτελεσματικότητα.

   Η σύλληψη Βαξεβάνη για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ αποδεικνύει πως αυτοί οι κύριοι, που έχουν συνεχώς στο στόμα τη ‘δημοκρατία’ και την ‘ελευθερία’ για να μας πρήζουν τ’ αυτιά και όλα τ’ άλλα, ξέρουν γι’ αυτές όσα ξέρει από ποδήλατο ένα ψάρι.

   Αυτές οι γέρικες Καρυάτιδες που ελπίζουν πως θα στηρίξουν γι’ ακόμα μια φορά τον βεβηλωμένο κι ετοιμόρροπο ναό των κυρίαρχων ψεμάτων και καταχρήσεων, αυτοί οι πλασιέ της συναίνεσης και οι φανατικοί της νομιμότητας, αδυνατούν να καταλάβουν πως, προτού περάσουν από δίκη οι νέοι άνθρωποι, πρέπει να περάσουν από δίκη οι παλιοί νόμοι. Οι νόμοι που γέννησε το ‘δημοκρατικό’ τους ξεροκέφαλο για να καπελώνεται αναίσχυντα το δημόσιο συμφέρον. Γιατί η παρούσα τάξη, για την οποία όλοι τους αγωνιούν και την οποία όλοι τους επικαλούνται, δεν είναι παρά η αταξία βαλμένη στους νόμους τους. (Σαιν-Ζυστ)

   Πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι, σημειολόγοι, διανοούμενοι, ειδικοί της κοινής γνώμης κι όλοι οι άλλοι ηλίθιοι που χαϊδεύονται σαν πουτάνες με την εξουσία, αναφέρονται συνεχώς στο ‘πρόβλημα των ονομάτων’ (σ.σ. ‘προσωπικά δεδομένα’), προσέχοντας ωστόσο καλά να μην ονοματίσουν το ίδιο το πρόβλημα: τη συγκάλυψη από πλευράς πολιτικής/δικαστικής εξουσίας και την εξωθεσμική διαχείριση της λίστας (εκβιασμός, διαρροές, παιχνίδι εντυπώσεων). Οι κύριοι αυτοί, από-φασιστικά, προσπαθούν με ζήλο να θέσουν οι ίδιοι τα όρια της νομιμότητας, τη στιγμή που πρωτύτερα τα έχουν ξεχειλώσει, κάνοντάς τα τόσο ελαστικά όσο κι ένα καλό λαστιχένιο γκλομπ…

   Η δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, η σύλληψη Βαξεβάνη, η αποσιώπηση του πυρήνα του όλου σκανδάλου από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, και η εκτροπή των δημοσιογραφικών κειμένων προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση εκτός του προκείμενου, απέδειξαν ότι το έργο αυτής της ‘δημοκρατίας’ έχει ιστορικά εξαντληθεί.

   Κι αυτό γιατί το μόνο που είχε να προσφέρει ήταν μια άθλια χοντροκομμένη μασκαράτα, που αφού σακάτεψε ακόμα κι αυτό το δημοκρατικό μας προσωπείο, έστρωσε φαρδύ-πλατύ το χαλί στο φασισμό.  

  

Σημ. Η πρώτη παράγραφος αποτελεί αυτούσια αναπαραγωγή αυτής που περιέχεται στο pamphlet του Τζ. Σανγκουινέττι Περί της τρομοκρατίας και του κράτους.