Ο άνθρωπος που έβλεπε τα μέτρα να περνούν

«Αν ο Κέες Πόπινγκα είχε ψάξει μέσα του, με πλήρη συνείδηση, για να βρει τι θα μπορούσε να τον προδιαθέσει για ένα ταραχώδες μέλλον, σίγουρα δε θα είχε σκεφτεί τη φευγαλέα εκείνη, σχεδόν ένοχη συγκίνηση, που τον συγκλόνιζε όταν έβλεπε να περνούν τρένα, κυρίως νυχτερινά, με κατεβασμένα τα στόρια που σκέπαζαν το μυστήριο των επιβατών.»

(Georges Simenon, ''Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν'')

Πό-πιν-γκα: αστείο όνομα. Και κουρδισμένο στο ίδιο μουσικό κλειδί με το Τρό-ι-κα. 

   Η ζωή του Πόπινγκα (όλων των ''Πόπινγκα'') ανατρέπεται συθέμελη αίφνης μόλις συνειδητοποιεί ότι «η Κόλαση του είναι οι Άλλοι». 

   Οι «Άλλοι»: στοιβαγμένοι στην αμαξοστοιχία μιας πραγματικότητας που εκτελεί ένα επιθετικό δρομολόγιο, εντεταλμένο να συγκρουστεί μετωπικά καταπάνω του. Η αναπόφευκτη καραμπόλα, θα ισοπεδώσει τον Πόπινγκα εκτροχιάζοντάς τον από τη ράγα της κοινωνικής συστοιχίας. Κι έκτοτε, θα παραμένει ακίνητος: με αμετάκλητα κατασχεμένη την προοπτική να ξανανέβει σε κάποιο απ’ τα στοιχισμένα βαγόνια της κοινωνικής ακολουθίας. Χαζεύοντας μια κοινωνία που κινείται μπρος-πίσω χωρίς αυτόν…

   Η ζωή σήμερα ανατρέπεται συθέμελα αίφνης μόλις συνυπογράφονται «τα μέτρα των Άλλων». Τα «μέτρα»: στοιβαγμένα στην αμαξοστοιχία μιας πραγματικότητας που εκτελεί ένα ανθρωποβόρο δρομολόγιο, εντεταλμένο να συγκρουστεί μετωπικά καταπάνω στο σώμα της κοινωνίας. Η αναπόφευκτη καραμπόλα, θα το ισοπεδώσει, εκτροχιάζοντάς το από τη ράγα της ζωής. Κι έκτοτε, οι άνθρωποί της θα παραμένουν στατικοί– ανήμποροι: έχοντας οριστικά απολέσει την οποιαδήποτε προοπτική. Μια κοινωνία ερήμην-έρημη, βορά στα μέτρα που θύουν μανιασμένα τη σάρκα της…

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν καταδικάστηκε να είναι οριστικά μόνος, συντετριμμένος απ’ το ''μηχανοκίνητο κοινωνικό θηρίο''.

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα μέτρα να περνούν σπαράσσεται περαιτέρω: αφού τσαλαπατήθηκε στον απάνθρωπο κοινωνικό συρμό, καταδικάζεται ετσιθελικά να σπρώξει τη μηχανή του…