Το editorial της εβδομάδας

«Τα πάντα πεντάκλειστα, Νούση. Σφαλιστά παράθυρα, σφαλιστές πόρτες και πίσω απ’ αυτά σφαλιστοί άνθρωποι, δίπλα από τον σφαλιστό εαυτό τους περιμένοντας το σφαλιστό τους θάνατο. Όλα κλειστά σου λέω…»¹

   Τι ν’ αντιπαραθέσεις απέναντι στην κλειστοφοβική ρητορεία της ‘‘απομονωμένης Ελλάδας της δραχμής’’, της ‘‘διεθνούς αποξένωσης’’ και της ‘‘εξοστρακισμένης χώρας’’; Πώς να αντισταθείς απέναντι στη διαλεκτική μέγγενη της ‘‘εθνικής μοναξιάς’’, του ‘‘ανεπιθύμητου παρία της Ευρώπης’’, του ‘‘όλοι μαζί κι η ψωριάρα Ελλάδα χώρια’’;  

   Η καλύτερη φαρμακολύτρια της κλειστοφοβίας, της αυτό-περιχαράκωσης και της μοναξιάς είναι η γλώσσα. Και οι λέξεις της. «Πάρε τη λέξη μου. Δώσε μου το χέρι σου.», λέει ο Εμπειρίκος. Ποια λέξη όμως; ‘‘Ευρω-ομόλογο’’, ‘‘Ανάπτυξη’’ ή μήπως ‘‘Διαγραφή Χρέους’’; Κι εν τέλει, δε χορτάσαμε λόγια;

   Όπως και να χει, «είναι καλό να μιλάμε» καταπώς αναγράφεται σε όλες τις συσκευασίες δίπλα από τη ‘‘γραμμή καταναλωτή’’.

Είναι καλό γιατί έτσι τολμάμε να δώσουμε υπόσταση στη σκέψη μας.

Τολμάμε να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας.

Αυτόν που έχουμε σφαλίσει εντός μας…

Καλό μήνα και καλό τριήμερο.     

¹Ο Νούσης, πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος «Οι συμπαίχτες» του Αντώνη Σουρούνη, είναι ένας Έλληνας μετανάστης στη Γερμανία του ’70. Οι άμεσοι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι…