Τζολίν

Μονόγραμμα για την αντι-ελύτ

[κείμενο σΤα Νέα του Βελγίου]

Τζολίν, Τζολίν, Τζολίν, Τζολίν

I’m begging of you please don’t take my man

Τζο Λιν, Τζο Λιν, Τζο Λιν, Τζο Λιν

Please don’t take her even though you can…

Θά ’θελα νά ’χα στα μυαλά μου εκείνη την ερωτική αντίληψη που είχε ο Ελύτης όταν έγραφε τους δύο πρώτους στίχους των Προσανατολισμών: «Ο Έρωτας, Το Αρχιπέλαγος»… Θά ’θελα –αχ πώς θά ’θελα– να σκέφτομαι τον ερωτικό τον οίστρο σαν τον παράφορο μαΐστρο, που τα σωθικά της θάλασσας φουντώνει και τα γόνατα λυγάει ως και των πιο ξεψαρωμένων γλάρων. Θά ’θελα να σκέφτομαι το «ψάρωμα» και το πελάγωμα το ερωτικό, σαν το ξελίγωμα ψαριού μπροστά στ’ αγκίστρι, κι αντίστοιχα, σαν το μαράζι του φυκιού σαν σ’ ακουμπάει στο πόδι, και κλωτσάς. Θά ’θελα νά ’βλεπα τ’ ανάκατα ερωτικά στομάχια, με όραση φωσφορική, σαν έλκος χταποδιού που το σπαράσσει στο κεφάλι, και σαν την αναγούλα της σουπιάς που φαρμακώθηκε με μαύρες ασπιρίνες. Θά ’θελα νά ’χα ποιητική αδεία και προδιάθεση, για νά ’βλεπα τα κομματιάσματα από έρωτα, σαν ξεβρασμένους αστερίες-πτώματα που ξεραθήκανε στον ήλιο, κι ανεπανόρθωτα έσπασαν κάτω απ’ τα πέλματα ξυπόλυτων ταγμάτων παραθεριστών της καύλας, που είδηση δεν πήραν. Θά ’θελα νά ’χα ποιητικές εκλάμψεις κι ενορμήσεις, ποιητικές ιδέες, για νά ’βλεπα αυτούς που απομείνανε «πλατωνικοί» καθώς τους λεν, τους ανεπίδοτους κι αυτούς τους ατελέσφορους, τους έρωτες της μιας μεριάς και τους μονόπαντους, και να τους έβλεπα σαν χέρια του αγάλματος της Αφροδίτης απ’ τη Μήλο, που στου πελάγους ξέμειναν τα βάθη, προσφέροντας για πάντα και στο πουθενά αζήτητα ερωτικά λαχεία. Θά ’θελα νά ’χα εκείνη την ποιητική τη φλέβα, εκείνη την γαλαζοαίματη ποιητική κληρονομιά, για να μπορώ να βλέπω τα πρώτα αναστενάγματα των κρεβατιών, τις πρώιμες πυρετικές της σάρκας επαφές, σαν χλιμιντρίσματα ιπποκάμπων, σαν θυρανοίξια οστράκων, σαν εισχωρήσεις άμαθες των αγγουριών της θάλασσας σε μέδουσες μουσκίδια, σαν εκκενώσεις σπλάχνων των τεράτων της αβύσσου. Θά ’θελα, θά ’θελα, θά ’θελα… θά ’θελα –ναι θα τό ’θελα– να ήμουν ποιητής. Θά ’θελα νά ’μουν ποιητής για νά ’βλεπα αντί για το φιλί στο στόμα, αντί για το ματς-μουτς α λα φρανσέ, μία ερωτική ρουφήχτρα έρωτα, και πάθους, και λατρείας…

Αλλά γαμώτο είμαι πεζός, κι αυτά που σκέφτομαι πεζότερα, κι αυτά που γράφω –ραβασάκια του κλισέ· της σαχλαμάρας– ακόμη πιο πεζά: σα θάλασσα νερόβραστη κι ανάλατη μαζί. 

Αλλά γαμώτο είμαι τετράγωνος, κι αυτά που σκέφτομαι τετράγωνα πολύ, κι αυτά που γράφω στο τετράγωνο τετράγωνα: αντιερωτικά, κι αντιποιητικά, κι αντι-ελύτ…

Κι ύστερα λέω στην Τζολίν «μη μου τον πάρεις», κι ύστερα λέω στον Τζο Λιν «μη μου την πάρεις», μη μου τον πάρεις μακριά, μη μου την κλέψεις· ξέρω: είσαι ικανή κι ασυναγώνιστη, ξέρω: είσαι τέλειος δε σε φτάνω· ξέρω: μπορείς να τον αρπάξεις, ξέρω: μπορείς να την μαγέψεις· έχεις Τζολίν τον τρόπο στο ξελόγιασμα, έχεις Τζο Λιν τον τρόπο στο ψηστήρι· κατέχεις Τζο και την πειθώ και την εμφάνιση, κι εσύ Τζολίν και τον αέρα και τα κάλλη· αλλά μωρέ, είμαι κι εγώ εδώ και τόνε θέλω, είμαι κι εγώ εδώ και που την αγαπώ· ντάξει: δεν είμαι θάλασσα και κύμα και πλημμύρα, ούτε και μπαίνω στην αγάπη σαν πανσέληνος¹, δεν είμαι λίβας και μελτέμι και μαϊστράλι, ούτε και έχω μία γεύση τρικυμίας στα χείλη²· αλλά να: έχω κι εγώ μία λουρίδα φεγγαράκι μέσα μου, μα να: έχω κι εγώ το κατιτίς μου από δροσάδα στο φιλί μου· έχω κι εγώ μωρέ μια τρικυμία εν κρανίω, έχω μωρέ κι εγώ σαν άνθρωπος μες στην ψυχή μου άβυσσο…

Αυτά που λες λέω στην Τζολίν, αυτά τα ίδια στον Τζο Λιν, αυτά και πάλι αυτά λέω και σ’ όλους, ή σε όλες, 

που σε πολιορκούν αγάπη μου

και σκέφτομαι, και σκέφτομαι, και σκέφτομαι… πως είναι τελικά κι αυτός ο Έρωτας μωρέ: 

μια ποίηση για λίγους…

***

^1,2Ελύτης: «Το μονόγραμμα» | «Η Μαρίνα των βράχων»

Καύσιμο για τα παραπάνω η εκπομπή της 12^ης/2/14 του radio_sociale