Χειροδικία


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δαχτυλίδι.


Το δαχτυλίδι αυτό δεν ήταν αρραβώνων. Δεν ήταν γάμου βέρα. Ούτε κι υπόμνησης χαλκάς για κάποιο δέσιμο ανθρώπων. Το δαχτυλίδι αυτό δεν ήταν σαν αυτά που θά ’παιρνε κανείς ως τιμαλφή σε μια περίπτωση καταδιωγμού ή άλλου ξεριζώματος. Δεν ήταν απ’ αυτά που θα τα φύλαγε ως οικογενειακό κειμήλιο ενθύμιο γι’ απογόνους. Ούτε από κείνα που θ’ αντάλλασσε για έναν τενεκέ με λάδι σε μέρες μαύρης πείνας. Δεν ήταν απ’ αυτά που επιδεικνύονται σε εορταστικά σουαρέ. Ή απ’ αυτά που αφήνονται προσεκτικά στο πλάι κατά το ζύμωμα ψωμιού ή τ’ άνοιγμα του φύλλου μίας πίτας. Μα ούτε κι από κείνα που πετάγονται από ψηλά γεφύρια σα τελευταία πράξη χωρισμού θεατρικής δραματικότητας. Το δαχτυλίδι αυτό δεν είχε καμιά αξία. Παρά έναν σκοπό: να υπενθυμίζει του κατόχου του, διά της αλλαγής του απ’ τό ’να χέρι στ’ άλλο, τις καθημερινές του υποχρεώσεις. 

Κι έτσι το δαχτυλίδι πέρασε τη ζωή του αλλάζοντας παράμεσο, δουλικά υποταγμένο στον πεζό σκοπό του. Κι έτσι κι ο κάτοχός του πέρασε τη ζωή του αλλάζοντας παράμεσο στο δαχτυλίδι, δουλικά κι αυτός υποταγμένος στους πεζούς σκοπούς του.

Όμως το δαχτυλίδι παρακάλαγε – δε σταμάτησε να παρακαλά: κάποιος –ένας– να βρεθεί να κόψει τό ’να χέρι του κατόχου του.

Κάποτε τα παρακάλια πιάσαν τόπο. Κι ο λυτρωτής του βρέθηκε. Κι έφερε μια με το μπαλτά. Κι έκοψε το χέρι με το δαχτυλίδι.

Πέρασε ο καιρός. Το χέρι σάπισε, λιώσαν οι σάρκες του και σκόρπισαν τα κόκαλά του. 

Κι όταν πια όλα γύρω σε τίποτα δε θύμιζαν τον κόσμο των υποχρεώσεων, το δαχτυλίδι αναστέναξε. Και ρώτησε: άραγε, μετά τόσον καιρό, ο συγγραφέας έμαθε να γράφει με τ’ αριστερό;



εικόνα: The writer - Justin Harris 

                                  

4 σχόλια:

dhmhtra είπε...

Καλημέρα...

tolmiro decolte είπε...

Καλημέρα Δήμητρα:)

πολύ λαχταριστά αυτά τα μπισκοτάκια! ---> http://manitarosyntages.blogspot.gr/2012/11/m.html

Ανώνυμος είπε...

τι ωραίο τολμηρέ ντεκολτέ.

tolmiro decolte είπε...

σ' ευχαριστώ sonya, νά 'σαι καλά:)