ΤΟ ΜΠΟΥΛΟ


ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ 
(μία απ' τις πολλές που κυκλοφορούν, ως απλή υποχρέωση, σήμερα: ημέρα πολιτικής δολοφονίας από φασίστες του Παύλου Φύσσα

ΠΡΟΣ:
Νέα ψηφιακή ρομαντική επανάσταση


Είμαστε καφενείο ρε. Ανίατα καφενείο. Στο καφενείο αυτό που είμαστε, τα γραφτά μας (τα όποια γραφτά μας: απ' αυτά των 140 χαρακτήρων μέχρι και τα ολόκληρα κατεβατά), όσο δυνατά κι αν ακούγονται, δεν κάνουν μεγαλύτερη και περισσότερη αίσθηση από 'να πούλι που χτυπιέται δυνατά να κλείσει πόρτα σ' ένα τάβλι. Αυτό κάνουμε: χτυπάμε το πούλι. Το πούλι-κείμενο. Το χτυπάμε στο πληκτρολόγιο. Το χτυπάμε με κλικ, το χτυπάμε με ριτουίτ, το χτυπάμε με λάικ. Μα όσο δυνατά κι αν το χτυπάμε, η σιωπή παραμένει στο καφενείο. Όσες προσωρινές ρωγμές κι αν της καταφέρνει το πούλι μας, η σιωπή παραμένει. Μέχρι το τελευταίο χτύπημα. Του τερματισμού λειτουργίας. Κουρασμένοι τότε απ' τα χτυπήματα στα πούλια, παρατάμε το καφενείο και χτυπάμε το τηλεκοντρόλ. Κι η σιωπή επιστρέφει. Και μπαστακώνεται. Και δε σπάζει με τίποτα. Ύστερα προσπαθούμε, αν όχι να τη σπάσουμε, να την ξορκίσουμε. Με κείμενα σαν κι αυτό εδώ. Άλλα πούλια αυτά... Κάπως έτσι κάθε φορά. Κάπως έτσι και τώρα. Τζάμπα μαγκιές. Ασκήσεις ύφους δήθεν ως ασκήσεις εγρήγορσης κι αφύπνισης. Κουβέντα να γίνεται... Σκατά. Βαράμε πούλια σαν τους ηλίθιους. Και παίρνουμε τον πούλο μόνοι μας.Ύστερα από τόσο θορυβώδες χτύπημα, παίρνουμε τον πούλο μόνοι μας. Στα σιωπηλά. 


(Το λογοπαίγνιο της κατακλείδας είναι σκέτο παπατζιλίκι: ακόμα μία άσκηση ύφους)   

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ελλάς-Ελλήνων!! Like τολμηρά