Screened out

      

• Η ακραία/αδίστακτη πρωτοβουλία της κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε και υλοποιήθηκε συνοπτικά από τον αρμόδιο κυβερνητικό εκπρόσωπο, διέλυσε την χρόνια σωρευμένη και συνομολογημένη αντιπάθεια για ένα δίκτυο επικοινωνίας, που μέχρι πρότινος, κατά κοινή ομολογία και πεποίθηση, λογιζόταν ως μία προκλητικά προνομιούχα και αυθαίρετη δομή: κυβερνητικό φερέφωνο, φορέας λογοκρισίας και προπαγανδιστικά διαστρεβλωμένης ενημέρωσης, χοάνη κομματικών διορισμών και συνδικαλιστικής ασυδοσίας.
• Ζούμε την παρωδία μας μέσα από τον αντιδραστικό παροξυσμό μας.
• Γιατί ο πολύς κόσμος θέλησε το αποτέλεσμα αυτό: τελικά, εκείνοι το έκαναν, εμείς όμως το ευχηθήκαμε.
• Και, οι ξαναμμένες αντιστασιακές τοποθετήσεις και τα σχόλια διαμαρτυρίας που ακολούθησαν του λουκέτου στις συχνότητες μετάδοσης της ΕΡΤ, προδίδουν μία έντονη ανάγκη ψυχοκάθαρσης· μία έντονη επιθυμία αφαίρεσης από ένα αποτέλεσμα που κατά καιρούς όλοι επιθύμησαν.
• Η καταδίκη στο όνομα των δημοκρατικών ελευθεριών, και η ιερή ένωση ενάντια στην αυθαιρεσία (ή ‘πραξικόπημα’), είναι ευθέως ανάλογες προς την μοιραία ανακούφιση που ένιωσε (ανομολόγητα/ενδόμυχα/ασυνείδητα) όποιος είδε το ‘κομματικό μαγαζί’ να καταστρέφεται.
• Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως υιοθετούμε έναν λόγο αποκλειστικά ειρωνικό απέναντι στο συμβάν: απέναντι στην επιθετική πρόκληση της κυβέρνησης αντιπαρατάσσουμε μια στρατηγική ψυχρής και υπέρμετρης ειρωνείας· είμαστε εξαντλημένα υποκείμενα γιατί είμαστε διχοτομημένα υποκείμενα, αντιφατικά, που απλώς ειρωνικά χλευάζουμε γιατί: κάθε φορά που κάτι ανατρέπεται, ζούμε μια σχιζοφρενική μεταμέλεια για την ευχή της ανατροπής που κατά το παρελθόν εκφράσαμε.
• Ουσιαστικά, τούτη η κυβερνητική διαταγή και η άμεση εκτέλεσή της, στα πρότυπα αυταρχικού καθεστώτος, πυροδότησε άμεσα, μια εντυπωσιακή ανάπτυξη αντισωμάτων που καλούνται να υπερασπιστούν έναν, εν γνώσει τους, σάπιο και απαξιωμένο, γελοιοποιημένο οργανισμό.
• Λοιπόν, δεν είναι ριζοσπαστικό να βάζεις πλάτη σ’ ένα πτώμα· δεν είναι ριζοσπαστικό να ζητάς θέαμα και όχι νόημα.
• Η ΕΡΤ αναμφίβολα θα κλωνοποιηθεί, αναπόφευκτα διογκώνοντας την παρούσα υποκρισία αυτονομίας.
• (Μόνο και μόνο η απουσία αναφοράς στον τετραψήφιο αριθμό εργαζομένων που εξόχως διεκπεραιωτικά εκδιώχθηκαν, καθώς και η απουσία οποιασδήποτε έκφρασης, ή έστω υπόνοιας, αλληλεγγύης, καθιστά αυτό το κείμενο αμφιλεγόμενο, έως και κυνικό. Και ξερό. Όμως ο συντάκτης του είχε κατά νου κάτι περισσότερο από έναν «δεκαρίσιο λόγο»– που λέει κι ο πατέρας μου: την ανάδειξη της υποκριτικής/φαρισαϊκής και όψιμης συγκινητικής αλληλεγγύης απέναντι σ’ ένα σύνολο δημοσίων υπαλλήλων, τους οποίους χρόνια-τώρα αβασάνιστα τσουβαλιάζαμε στους αργόμισθους).